Nu de Corona-besmettingen weer toenemen, de maatregelen weer worden aangescherpt en we minder mogen en kunnen, voelen veel mensen zich in hun vrijheid beperkt. Het gevoel van vrijheid heeft veel te maken met begrenzingen. Soms neemt het gevoel van vrijheid toe als de regels en grenzen duidelijk gesteld zijn, maar soms geeft het juist een gevoel van gevangen zijn. In de Chinese geneeskunde is deze begrenzing een taak die toebedeeld is aan de beschermer van het Hart: Het Pericardium

Als jochie van 10 zat ik in het Brabantse dorp Asten op de Sint Bonifatiusschool. Zeker eens per week had ik als enige van de hele klas van 41 leerlingen toestemming om de les te verlaten. Ik liep alleen via het park naar de kerk om daar als misdienaar bij een begrafenis te helpen.

Tijdens die 3 minuten lopen was ik zo gelukkig. Ik ervaarde in dat park een ultiem gevoel van vrijheid. Dat had helemaal niets te maken met de taak die ik in de kerk ging vervullen. Mijn ouders waren gelovig en ik deed gewoon wat ze van mij verwachtten. Nee, het kwam doordat ik als enige van alle kinderen van de klas niet in de vaste structuur van de les hoefde te zitten, en niet braaf mijn best hoefde te doen. Ik was vrij!

Bescherming opbouwen
Wanneer een baby wordt geboren staat zijn Hart volledig open voor alles wat er gebeurt. Hij is super kwetsbaar en heeft ouders nodig om hem te beschermen. Door goede en slechte ervaringen op te doen leert hij welke situaties veilig zijn en wanneer hij zichzelf voor pijn moeten beschermen. Langzaam bouwt het Pericardium zich naar volwassenheid op met verschillende lagen van bescherming.

Hond
Bij geliefden die ons het meest na staan willen we het liefst alle verdedigingsmechanismen laten zakken om zo dicht mogelijk bij de ander te kunnen zijn. Collega’s staan wat verder van ons af en zo gaat het door tot aan diegenen die we als dreigend en gevaarlijk beoordelen. Dan gaat de hangbrug van het Pericardium omhoog, de valluiken dicht en wordt het kanongeschut gereed gemaakt. Nei Guan, (PC-6), de poort naar binnen, gaat op slot. Het Hart moet namelijk te allen tijde beschermd worden. Niet voor niets is de hond het dierenriemteken dat bij het Pericardium hoort. Hij zal er alles aan doen om zijn baas te beschermen.

Gevangen in patronen
Op zich is dit systeem heel functioneel. Echter, veel schermen die je omhoog houdt zijn gebaseerd op ervaringen uit je jeugd. De vraag is of die nu nog relevant zijn. Het is een automatisme geworden om die schermen te plaatsen. Waar ze in je kinderjaren nodig waren om je veiligheid en dus een bepaalde mate van vrijheid te geven, werken ze in je volwassen jaren juist omgekeerd en houden ze je gevangen in bepaalde patronen. Je bent daardoor vaak niet meer in staat om open te staan, om Hart-Hart connectie te maken. Dit alles gebaseerd op angst; het is een projectie van het verleden op de toekomst.

Ultieme vrijheid
Het gevoel van vrijheid dat ik als kind kon ervaren had alles te maken met ‘even niets hoeven, niemand hoeven te zijn’. Ultieme vrijheid is voor mij dat ik niets te verdedigen heb, niets mooier hoef te maken dan het is, dat ik mijn kwetsbaarheden mag laten zien en dat het leven zich op elk moment mag ontvouwen zoals het komt. Zonder verwachtingen, totale overgave.

Vrijheid zit vanbinnen
Vrijheid zit niet in uiterlijke omstandigheden maar vanbinnen. In gevangenschap kan je je volledig vrij voelen en in vrijheid kan je je totaal gevangen voelen. Het leven geeft ons de mogelijkheid om ervaringen op te doen en daarvan te leren, zodat uiteindelijk de beschermer van het Hart in alle vrijheid kan openen en sluiten op basis van wat er nu is. Alleen zo kan het leven totaal geleefd en liefde ervaren worden.

Hoe het met de luiken van mijn Pericardium zit? Soms staan ze wagenwijd open, soms gaan alle luiken dicht, meestal ergens tussenin. Net als ieder ander loop ik mijn eigen pad en doe mijn best. Niets menselijks is mij vreemd.

Loed